Acıkta Çocuklarımız Çalışsın

BİR ARTI BİR… SONRA GÜLE GÜLE

Yıllardır ülkemizde işsizlikten yakınır dururuz. Önce hükümetlere, olmadı devlete demediğimiz kalmaz. Neden? Devlet ya da hükümet  ne derseniz deyin çocuğumuzu işe almamıştır da ondan yakınır dururuz. Yakınmakta ne derece haklıyız. Türkiye’nin acı gerçeklerini sayarken en başta işsizlik, terör ve ekonomik sıkıntılar gelmektedir. Aslında bu durumdan hepimiz şikayetçiyiz. Daha bir çok acı gerçeğimiz var. Ama yukarıda belirttiğim sebepler en başta gelenleridir..

Biraz gerçekçi olalım, yıllardır devlet kapısında bir dilim ekmek için aramadığımız iş, girmediğimiz sınav kalmadı. Kimimiz ama öyle, ama böyle bir devlet işine girdik. Devlet kapısında iş bulanlar şanslı, bulamayanlar ise aramaya devam dedik. 1999 yılına kadar KPSS diye bir şey yoktu. Her kurum alacağı memuru kendisi belirleyerek sınavını yapar ve işe alırdı. Ama yanılmıyorsam ilk KPSS 1999 yılında yapıldı. Bu sınav yapılana kadar devlet dairelerinin ilan panoları, gazeteler ilan sayfaları işsizlerin abone oldukları yerlerdi. Çünkü ben kendim de aynı  durumları yaşadığımdan çok iyi biliyorum.  Belki de KPSS işe alımlarda büyük ölçüde şeffaflığı sağlamıştır. 1980’li yılların ikinci yarısından itibaren zorunlu öğretimin sekiz yıla çıkması ile birlikte üniversitelere girebilmek için dershane endüstrisinin gelişmesi ile birlikte yüksek öğretimde okuyan öğrencilerin sayısı bir hayli artmıştır.

Tekrar baştan alırsak, devlet dairesinde işe başlayanlar şanslı demiştik. Elbette şanslılar çünkü; sosyal güvenlik kuruluşu garantisi var, emeklilik garantisi var, iş garantisi var. Aradan üç beş yıl geçiyor bu defa başlıyoruz işten şikayet etmeye, maaşlardan şikayet etmeye ve en sonunda da işi beğenmemeye başlıyoruz. Aslında işe girmeden önce ne iş olursa yapıyorduk, parası az olsun ama yeterki bir işim olsun diyorduk.  Belkide işi beğenmeyenlerin yerine dışarıdaki işsizlerde girebilmek için işe girenlerin daha önce dediklerini onlarda söylüyorlardır. Tıpkı işe girenlerin daha önceden söyledikleri gibi.

Ülkemizin gerçeklerini göz ardı edemeyiz. 1980’lerden önce işe girenlerin öğretmenler, doktorlar, mühendisler veya daha üst meslek kuruluşlarına tabi personel haricindekilerin eğitim düzeyi büyük çoğunlukla o günün şartlarıyla ortaokul seviyesindedir yada en fazla lise mezunudur. O zaman işe girenler den bugün halen çalışanlar mesleklerinde 30-35 yıllarını doldurmuşlardır. Devlet dairelerimizin bir çoğunda mesleklerinde 30-35 yılını dolduranları hepimiz görmüşüzdür. Allah hepisine uzun ömür ve sağlık versin. Bunca yıl bu devlete hizmet etmişlerdir. Ama artık bu durumda olan büyüklerimizin yerlerini çocuklarımıza bırakma zamanı gelipte geçmektedir.  Her yıl üniversitelerimizden binlerce çocuğumuz mezun olmaktadır. Niye o kadar zahmet çekip, o kadar masraf edip üniversitelerde okutuyoruz. Üniversite olsun lise olsun isterse ilköğretim olsun çocuklarımız neden iş bulamıyorlar.

Diyeceksiniz ki; devlet dairesinde üç beş kişi 30-35 yılını dolduran var onlar emekli olunca iş bulacaklar. Belki hayır ama bir kişinin yerine birimizin çocuğu girecek. Bin kişinin yerine bin kişi işe girip üç bin kişi ekmek yiyecek. Benim tanıdığım çok kişi var ki; kendisi hizmette sınır tanımayanlardan 30-35 yılını geride bırakmış, diyorki çocuğumu işe yerleştirip öyle emekli olayım. Eğer çocuğunun işe girmesini istiyorsan önce kendin kadro boşaltacaksın, sonra devletten çocuğun için iş isteyeceksin. Bu benim görüşüm. Herkesin görüşüne de saygı duyarım.  Burada devletimize de görev düşmektedir. Türkiye gerçeklerini öne sürüp emeklilikte 1999 yılında başlayan 2002 yılında yapılan düzenlemelerle belli yaş hadleri getirilmiştir. Bu yaş hadleri dışında kalıpta emekliliğini dolduran istedikleri gün emekli olma hakkına sahip binlerce kişi varki bunların yerine bir üniversite mezunu birçok gencimiz pekala işe girebilir. İşte bu durumda olanları derhal ve hizmette 25 yılını dolduranlara da 1 yıl veya 2 yıl gibi bir süre tanıyıp emekli edilmelidir. Yoksa milyonlarca işsiz sayımız her geçen gün artmaktadır. Ayrıca devlet özel teşebbüsü özendirecek şekilde ekonomik desteklerle gençlerimize çeşitli iş imkanları yaratmalarına yardımcı olmalıdır. Bu gün tarım ve hayvancılıkta teşvik primleri verilmektedir. Bunlar daha da geliştirilmeli kapsamları genişletilmelidir. Ancak bu şekilde devlet kapısında iş arayanlarımızın sayısı azaltabiliriz.

Fazla derinlere inmek istemiyorum. Çocuklarımıza iş arıyorsak, önce kendimiz üzerimize düşeni yapmalıyız. Eğer görevimizi tamamladıysak yerlerimizi lütfen geriden gelen işsiz gençlerimize bırakalım, onlarda kendi çocuklarına bıraksınlar. Yoksa devlete küsmeye kimsenin hakkı yoktur. 04.03.2011

Mustafa Gündoğan